Page 87 - 20 - 21

‫کنیــد هما ‌نجــا نصــف انگیــز ‌هام بــرای درس خوانــدن م ‌یســوخت!‬
‫حتـی یکبـار اول مهـر مـاه رمضـان بـود و مـن از شـدت گرمـا سـره‬

‫صـف بیهـوش شـدم و پخـش زمیـن‪.‬‬
‫خاطـره بامز ‌هتـر ای ‌نکـه حتـی بعـد از تمـام شـدن دوران مدرسـه‪،‬‬
‫چنــد ســال در دوران دانشــجویی هــم صبــح اول مهــر م ‌یرفتــم‬

‫مدرســه قدیم ‌یمــان‪.‬‬
‫بــا بچ ‌ههــا در صــف م ‌یایســتادم و معل ‌مهــای قدیمــی را م ‌یدیــدم‪.‬‬
‫برایـم مثـل یـک فـان شـخصی شـده بـود‪ :‬جشـن نوسـتالژی روز‬

‫اول مهـر!‬
‫واقعیتـش مهـر بـرای مـن فقـط شـروع مدرسـه نبـود؛ یک مراسـم‬
‫سـالانه بـود کـه بـا همـه سـخت ‌یها و شـیرین ‌یهایش‪ ،‬هنـوز هـم‬

‫در ذهنـم زنـده اسـت‪.‬‬

‫حسام الدین خضری‬

‫مدیر روابط عمومی شهر سالم‬

‫گر یه بی موقع‬

‫اول مهـــر ســـال ‪ ۱۳۷۵‬یـــه کلاس اولـــی کوچولـــوی خجالتـــی‪،‬‬
‫فرزنـــد دوم خانـــواده‪ ،‬بـــا یـــه بـــرادر بزرگتـــر و یـــه خواهـــر‬
‫کوچیکتـــر بـــودم‪ .‬میدونیـــد کـــه اصـــولا مـــا بچـــه وســـطیا نـــه‬

‫قلدریـــم و نـــه نازنـــازی!‬
‫روز اول کـــه مامانـــم بـــرام دســـت تکـــون داد و خداحافظـــی کـــرد‬
‫و رفـــت‪ ،‬خیلـــی بـــی دغدغـــه و آرام رفتـــم ســـر کلاس و بخاطـــر‬

‫قامـــت کوتاهـــم نیمکـــت اول نشســـتم‪.‬‬
‫روزهـــا گذشـــت و اواخـــر پائیـــز شـــد‪ .‬صبـــح پائيـــزی غـــم‬
‫انگیـــزی بـــود‪ .‬بچـــه هـــا صـــف کشـــیدن و قـــاری قـــرآن بـــا‬
‫نـــوای عبدالباســـط شـــروع کـــرد بـــه خونـــدن‪ .‬والضحـــی واللیـــل‬
‫اذا ســـجی‪ ...‬منـــم کـــه ذاتـــا عاطفـــی! بـــا ایـــن نـــوای متـــن غـــم‬
‫انگیـــز‪ ،‬یـــه نـــگاه بـــه آســـمون کـــردم‪ ،‬چشـــمم بـــه خورشـــیدی‬
‫افتـــاد کـــه پشـــت ابـــر قایـــم شـــده بـــود‪ ...‬نمیدونـــم چـــی شـــد‬
‫کـــه یهـــو دلـــم بـــرا مامانـــم تنـــگ شـــده و بســـم الله‪ ...‬جـــوری‬
‫زدم زیـــر گریـــه کـــه از مدرســـه زنـــگ زدن بـــه خونمـــون و‬

‫مامانمـــو خواســـتن کـــه بیـــاد دنبالـــم‪...‬‬

‫شماره ‪ 20‬و ‪ | 21‬مرداد و شهریور ماه | ‪85 | 1404‬‬