Page 90 - 20 - 21
P. 90
همگامان 88
| ماهــــــــنامه داخـــــــــــــلی
روابط عمومیهای شهرداری تهران
شماره 20و | 21مرداد و شهریور | 1404
کشـــید کـــه دو تـــا زنـــگ کلاس رو از دســـت دادم.
بالاخـــره رســـیدم بـــه دکـــه :یـــه اتـــاق کوچیـــک بـــا ســـقف
شـــیروونی .هم هجـــاش پـــر از فضلـــه‌ی کفتـــرا بـــود کـــه ســـفید
و خشـــک شـــده بـــود و مثـــل قندیـــل ازش آویـــزون بـــود.
جلـــوش یـــه در شیشـــ های بـــود کـــه پشـــتش پـــر از میلـــه بـــود،
فقـــط وســـطش یـــه ســـوراخ کوچیـــک بـــاز کـــرده بـــودن بـــرای
پـــول دادن و خوراکـــی گرفتـــن.
ســـوراخش انقـــدر تنـــگ بـــود کـــه اگـــه دســـتتو می‌کـــردی تـــو
و یـــه تیتـــاب م یگرفتـــی ،دیگـــه دســـتت بیـــرون نم یاومـــد!
یـــا بایـــد تیتـــاب رو ول م یکـــردی یـــا اگـــه می‌کشـــیدی
بیـــرون ،فقـــط جلـــدش م یاومـــد دســـتت.
کل همـــو خـــم کـــردم داخـــل تـــا ببینـــم اون تـــو چـــه خبـــره.
یـــه مـــرد بـــا ابروهـــای پیوســـته ،چشـــ مهای تاب هتـــا ،ســـبیل
زرد ،دندونـــای یکی‌درمیـــون و صورتـــی خیـــس عـــرق ،بـــا
عجلـــه داشـــت کار می‌کـــرد .هـــوای اون‌جـــا اون‌قـــدر گـــرم
بـــود کـــه حـــس م یکـــردی وســـط یـــه ســـونای خشـــک گیـــر
افتـــادی؛ فقـــط یـــه اکالیپتـــوس کـــم داشـــت!
اســـمش «پیـــر بابـــا» بـــود؛ یـــه آدم زحمتکـــش و مهربـــون
کـــه تنهایـــی تـــوی یـــه اتـــاق ســـه در چهـــار هم هچـــی رو
م یچرخونـــد .بالاخـــره یـــه نـــون بولکـــی بهـــم داد کـــه تـــوش
فقـــط یـــه پـــر کالبـــاس صفـــر درصـــد نـــازک بـــود؛ همو نقـــدر
نـــازک کـــه نـــور ازش رد م یشـــد! بـــا یـــه گوجـــ هی پلاســـیده
و یـــه خیارشـــور خشـــک هـــم تزئیـــن شـــده بـــود.
گاز اول کـــه زدم ،ی هدفعـــه حـــس کـــردم دارم خشـــک می‌شـــم!
مثـــل کویـــر لـــوت ،زبونـــم تـــر ک تـــرک شـــد .شـــلنگ آبـــی
کـــه داشـــت درختـــای حیـــاط رو ســـیراب می‌کـــرد برداشـــتم
و تـــا جایـــی کـــه م یشـــد خـــوردم.
فـــردای اون روز یـــه جـــوری تـــب و لـــرز گرفتـــم کـــه انـــگار
روی ویبـــره بـــودم .همـــون یـــه ســـاندویچ باعـــث شـــد ســـه روز
خونه‌نشـــین بشـــم و ســـوپ پیـــاز بخـــورم.
از اون بـــه بعـــد ،هـــر وقـــت دلـــم می‌خواســـت اســـتراحت
کنـــم و نـــرم مدرســـه ،م یرفتـــم یـــه ســـاندویچ از «پیـــر بابـــا»
می‌گرفتـــم ،یـــه گاز مـــی‌زدم و دنیـــا بـــرام جـــای بهتـــری
می‌شـــد .
