Page 62 - all 2
P. 62
دل‌نوشته 60
| ماهــــــــنامه داخـــــــــــــلی
روابط عمومیهای شهرداری تهران
شمـــــــــاره | 19تیـــــــــر ماه | 1404
پولــدارش نــه فقیــر و نیازمنــد از عهــدش بــر نمیــان و هرکســی یــه
جــوری بــا یــه تــرس و دلشــوره ای باهــاش مواجــه م یشــه.
اگــه از مــن بپرســن حتــی اوناییــم کــه شــیپور جنگــو م یزنــن تــه
دلشــون یــه اضطــراب و نگرانــی خاصــی تــو وجودشــون هســت و
هیچوقــت براشــون ایــن لحظــه و صحنــه عــادی نم یشــه!!!
بـه قـول مامـان بـزرگ خدابیامـرزم کـه م یگفـت هـر چیـم نداشـته
باشـی مهـم نیسـت؛ فقـط الهـی کـه دلـت سـفید عیـن دونـه هـای
بـرف؛ رقیـق و زلال عیـن آب روون باشـه .اون روزا هرکسـی یـه جـوری
ســرپوش روی اســترس و نگران یهــاش م یذاشــت.
یکــی باچــک کــردن مــدام اخبــار ،یکــی بــا تمــاس و پیــام هــای
مکـرر بـه خانـواده و عزیـزاش ،یکـی بـا کار کـردن وکمـک دادن بـه
دیگــران.
هــر کســی بــا شــکل و مــدل خــودش تــاش بــرای بقــا و ادامــه دادن
م یکــرد فقــط بــرای اینکــه امیــد رو تــوی قلبــش زنــده نگــه داره.
از تهـران حـرف م یزنـم؛ تهـران پرهیاهـو و شـلوغ امـا در عیـن حـال
دوسـت داشـتنی؛ گـرم و پـر از عشـق کـه تـوی جنـگ 12روزه خلـوت؛
بـی روح و غمگیـن بـود.
خیابو نهــا خلــوت؛ ایســتگا ههای متــرو و بــی آر تــی ســوت و کــور؛
مغاز ههــا تعطیــل و خبــری از هیاهــو و ســرزندگی همیشــگیش نبــود؛
انــگار حــال تهــران و آدمــاش بــه هــم بســتگی داره وقتــی یکیشــون
خــوب نباشــه اون یکــی غمگی نتــره؛ مثــل غــروب جمعــه.
روزای اول پـر از التهـاب و نگرانـی بـود؛ همـه چیـز عجیـب و تـازه بـود
همـه تـو بهـت خاصـی بـودن الا پـدر و مادرهامـون و اونهایـی کـه جنگ
رو از نزدیـک دیـده بـودن و لمسـش کـرده بـودن؛ اونـا بـا یـک طمانینـه
و آرامــش خاصــی بــا جوو نترهــا حــرف مــ یزدن و آرامــش وصبــر
کلامشـون مثـل آب روی آتیـش بـود.
هرچــی جلوتــر م یرفتیــم تجربــه؛ نــگاه و رفتــار مــردم پخت هتــر
م یشــد و چیز یکــه تــوی رفتــار مــردم خیلــی مــوج مــ یزد حــس
همدلــی؛ عشــق بــه هــم و خاصــه عشــق بــه ایــران بــود.
انــگار ایــن روزا یــک درس بــود ،یــک امتحــان خیلــی ســخت بــرای
مردمــی کــه چهــل و انــدی ســال حــرف از عشــق بــه وطــن؛ عشــق
بـه خـاک و سرزمینشـون میزنـن تـا ثابـت کنـن چقـدر عاشـق ذره ذره
خـاک ایـن وطنـن و از همـه چیزشـون بـرای ایـن پرچـم و نام قشـنگش
می‌گــذرن.
