Page 121 - alllllll
P. 121
رمضــان ،حصیرهــا ،زیلوهــا و گلی مهــا تمیــز یــا قالی‌هــای
اجــاره‌ای پهــن م یشــدند و شبســتا نها نظافــت م یشــدند.
حما مهـا نیـز آب تـازه دریافـت م یکردنـد و از هرگونـه آلودگـی
پــاک م یشــدند.
در شــب اول رمضــان ،کــه بــه آن «شــب نیــت» می‌گفتنــد،
مــردم غســل نیــت روزه انجــام م یدادنــد و حما مهــا شــلوغ و
بیســ توچهار ســاعته بــاز بودنــد .شــام قبــل از رمضــان ســبک
صــرف م یشــد تــا اشــتهای بیشــتری بــرای ســحری وجــود
داشـته باشـد .همچنیـن ،مـردم سـعی م یکردنـد قبـل از نیـت
روزه ،بـا کسـانی کـه از آن‌هـا کینـه یـا کدورتی داشـتند ،آشـتی
کننــد.
در آخریــن شــب شــعبان ،تهران یهــا بــا آب و آینــه بــه پشــت
با مهــا می‌رفتنــد تــا هــال مــاه رمضــان را در آســمان تهــران
ببینن ـد.
البتـه اعـام رسـمی رویـت مـاه بـه عهـده مجتهـد زمـان بـود.
ایــن آیی نهــا نشــا ندهنده آماد هســازی جســمی و روحــی
مــردم بــرای ورود بــه مـاه مبــارک رمضــان بــود.
تقریبــا از ســه ســاعت مانــده بــه اذان صبــح در نخســتین روز
مــاه مبــارک رمضــان ،زنــان بیــدار شــده و مشــغول پخــت و
پــز ســحری م یشــدند و مردانشــان را نیــز بیــدار می‌کردنــد.
در ایــن هنــگام ،مــردان بــه خوانــدن دعاهــای ســحر ،نمــاز و
مناجــات می‌پرداختنــد.
مناجــات را بــا ریز هخوانــی و صــدای بــم و کوتــاه شــروع
م یکردنـد و در پایـان ،آن را بـا دوبیت یهـای معـروف بـه پایـان
م یرســاندند .پــس از مناجــات ،نوبــت بــه خوانــدن دعاهــای
ســحر می‌رســید کــه معروف‌تریــن آ نهــا ،دعــای منســوب
بــه امــام محمــد باقــر (ع) بــود کــه بــه نــام ابوحمــزه ثمالــی
شــناخته م یشــد.
در شـهر ،بانـگ و نـوای مناجاتیـان باعـث ایجـاد ولولـه م یشـد
و هــر لحظــه صــدای هیاهــو شــدیدتر مــی‌شــد تــا جایــی
کــه از هــر پشــت بــام و منــاره مســجد ،صــدای غوغــا بــه
گــوش م یرســید و کل شــهر تهــران را فــرا م یگرفــت .ایــن
غوغـا و هیاهـو در سـحرگاهان بـه حـدی بـود کـه نقـل اسـت:
«دیپلماتــی فرنگــی هنــگام ســحر رمضــان وارد تهــران شــد و
شماره 14و | 15بهمن و اسفند | 119 | 1403
